Sabtu, 27 Juni 2015

nature 3



Dalam hal itu, nasibnya lebih buruk ketimbang Monginsidi. Pemimpin perjuangan bersenjata itu berakhir dalam mati,  Kartini dalam “tua”. Betapa menyedihkan: ia tak tampak sebagai seorang atlit yang mati muda.  Simone de Beauvoir pernah mengatakan, lawan dari hidup bukanlah kematian, melainkan ketuaan.  Jika kita ingin mengenang Kartini dengan baik, kita harus mengenang tragedinya.
~Majalah Tempo, Edisi. 44/XXXV/25 – 31 Desember 2006~
Kyai Sholeh Darat, sempat tertegun ketika Kartini muda yang baru berusia belasan tahun bertanya dengan nada protes kepadanya, “Kyai, perkenankanlah saya menanyakan bagaimana hukumnya apabila ada seorang berilmu, namun dia menyembunyikan ilmunya?” “Mengapa Raden Ajeng bertanya demikian?”, Sang kyai balik bertanya. “Kyai, selama hidupku baru kali inilah aku sempat mengerti makna dan arti surat pertama, dan induk Al-Qur’an yang isinya begitu indah menggetarkan sanubariku. Maka bukan buatan rasa syukur hatiku kepada ALLOH. Namun aku heran tak habis-habisnya, mengapa selama ini ulama kita melarang keras penerjemahan dan penafsiran Al-Qur’an dalam bahasa Jawa. Bukankah Al-Qur’an itu justru kitab pimpinan hidup bahagia dan sejahtera bagi manusia?” jawab Kartini.
Tergugah oleh pertanyaan Kartini inilah, Kyai Sholeh menerjemahkan Al-Qur’an ke dalam bahasa Jawa dengan judul Faizhur Rahman Fit Tafsiril Qur’an. Terjemahan ini terdiri dari 13 juz, mulai dari surat Al-Fatihah sampai surat Ibrahim, dihadiahkan kepada Kartini pada hari pernikahannya.
Dialah Kartini, seorang pahlawan yang banyak di-salah-tafsir-kan sejarahnya. Baru sekian abad berselang R.A. Kartini merangkai pemikirannya tentang wanita, kini kaum wanita sepeninggalnya terbata-bata membaca sejarahnya yang tak lagi utuh. Apa yang dulu dibangun Kartini, kini diuraikan orang-orang yang mengaku pewaris perjuangannya. Apa yang dulu tak pernah dikatakan, kini dengan seenaknya sendiri orang menisbatkan kepadanya. Terlalu banyak kezaliman dilakukan orang terhadap R.A. Kartini.
Sedangkan bukti paling autentik tentang cita-cita yang sebenarnya ada pada surat-surat yang dikirimnya (dikumpulkan menjadi sebuah buku Door Duisternis Tot Licht).

cerita selanjutnya bisa klik pada judul …. ttg Kartini melawan Misionaris Nasrani dan Yahudi….
ihat juga lanjutannya di buletin lepas yg sama
HAKIKAT PERJUANGAN KARTINI
Kartini tidak pernah mengajarkan emansipasi wanita yang didefinisikan sebagai wanita harus keluar berkarier menjadi pesaing para pria di berbagai
lapangan kehidupan, untuk kemudian membiarkan
anak-anak dan rumah-tangganya terbengkelai.
“Kami di sini memohon diusahakan pengajaran
dan pendidikan bagi anak-anak perempuan, bukan sekali-kali karena kami menginginkan anak-anak perempuan itu menjadi saingan laki-laki dalam perjuangan hidupnya. Tapi karena kami yakin akan pengaruhnya yang besar sekali bagi kaum wanita, agar wanita lebih cakap melakukan
kewajibannya, kewajiban yang diserahkan alam sendiri ke dalam tangannya: menjadi ibu, pendidik manusia yang pertama-tama.” (Kepada
Prof. Anton dan Nyonya, 4 Oktober 1902).
Memang banyak anggapan yang menghinakan wanita Ada yang menganggap wanita itu manusia kelas dua, sehingga
tidak diberi kesempatan mengenyam pendidikan dan pengajaran. Wajar jika Kartini mengangkat hal itu untuk diperhatikan. Akan tetapi bukan persamaan dalam segala hal antara lelaki dan wanita – emansipasi, kata orang – yang dituntut Kartini. Lihatlah ungkapannya yang sangat jelas: “…bukan sekali-kali karena kami menginginkan anak-anak perempuan itu menjadi saingan lelaki dalam perjuangan hidupnya”, tetapi, “…agar wanita lebih cakap melakukan kewajibannya, kewajiban yang diserahkan alam sendiri ke dalam tanggannya: menjadi ibu, pendidik manusia yang pertama-tama”.

KARTINI MENENTANG MISSIONARIS
Entah ini rekayasa sebuah kekuatan misi dunia atau bukan, yang jelas teman-teman Kartini yang berpolemik lewat surat itu ternyata para missionaris Kristen dan agen-agen gerakan feminisme Yahudi.

Dr. Adriani misalnya, salah……..lanjut


Punapa tiyang sanes sami ngendelaken panjenengan wonten ing kasisahan? Punapa pasrawungan panjenengan kraos cethek lan kosong? Punapa raosipun sadaya tiyang namung nyobi mendhet kauntungan saking panjenengan? Menawi makaten, Yesus punika marginipun! Yesus ngandika, “Iya Aku ini pangon kang utama. Pangon kang utama iku ngetohake nyawane kanggo wedhus-wedhuse.... Aku ini pangon yang utama sarta Aku niteni kang dadi wedhus-wedhusKu lan wedhus-wedhusKu pada wanuh marang Aku” (Yokhanan 10:11, 14).

Panjenengan kwatos kaliyan punapa ingkang badhe kadadosan sasampunipun gesang punika? Panjenengan bosen wonten ing salebeting gesang panjenengan tumprap bab-bab ingkang namung kebak ing sesakit lan karisakan? Punapa kadang kala panjenengan rumaos gojak-gajek punapa gesang punika migunani? Punapa panjenengan kepingin gesang sasampunipun panjenengan pejah? Menawi makaten, Yesus punika marginipun! Yesus ngandika, “Iya Aku iki patangen lan kauripan. Sing sapa pracaya marang Aku bakal urip, sanadyan wus mati. Lak sok wonga kang urip sarta pracaya marang Aku, iku ora bakal mati ing salawas-lawase. Kowe apa pracaya marang iku?” (Yokhanan 11:25-26).

Punapa margi punika? Punapa kaleresan punika? Punapa gesang punika? Yesus paring wangsulan, “Aku iki dalane sarta jatine kayekten lan kauripan. Ora ana wong siji-sijia kang bisa sowan marang Sang Rama, manawa ora metu ing Aku” (Yokhanan 14:6).

Luwe ingkang panjenengan raosaken punika luwe ing karohanen, lan namung saged kaisi dening Yesus. Inggih namung Yesus kemawon ingkang saged ngusir pepeteng. Yesus punika gapura tumuju kamaremaning gesang. Yesus punika kanca lan pangen ingkang panjenengan padosi. Yesus punika gesang – ing jagad punika lan ing wekdal ngajeng. Yesus punika margining kawilujengan!

Dasaripun panjenengan kraos luwe, dasaripun panjenengan rumaos ical ing satengahing pepeteng, dasaripun panjenengan mboten saged manggih piguna salebeting gesang, punika karana panjenengan tebih saking Gusti Allah. Kitab Suci nyariosaken dhumateng kita bilih kita sadaya sampun dosa, lan lajeng tebih saking Gusti (Pangaduh 7:20; Rum 3:23). Kakosongan ingkang panjenengan raosaken ing manah panjenengan punika raosing kecalan Gusti saking gesang panjenengan. Kita katitahaken supados nggadahi sesambetan kaliyan Gusti. Nanging karana dosa kita, kita kapisahaken saking sesambetan punika. Malahan langkung awon malih, dosa kita badhe murugaken kita kapisahaken saking Gusti tumprap sadaya kalanggengan, gesang punika lan ing wekdal ngajeng (Rum 6:23; Yokhanan 3:36).

Kadospundi bab punika saged kapecahaken? Yesus punika marginipun! Yesus piyambak nanggel dosa kita (2 Korinta 5:21). Yesus seda nggantosaken kita (Rum 5:8), nanggel paukuman ingkang pantesipun kangge kita. Tigangdintenipun, Yesus wungu saking seda, mbuktekaken kamenanganipun saking dosa lan pejah (Rum 6:4-5). Kangge punapa Panjenenganipun nindakaken punika? Yesus piyambak sampun paring wangsulan tumprap pitaken punika, “Ora ana katresnan kang gedhene ngluwihi katresnaning wong kang ngetohake nyawane kanggo nglabuhi mitra-mitrane” (Yokhanan 15:13). Yesus seda supados kita saged gesang. Menawi kita masrahaken kapitadosan wonten ing Yesus, pitados bilih sedanipun kangge ngruwat dosa kita – sadaya dosa kita kaapunten lan kaimbah resik. Salajengipun raos luwe karohanen kita kamaremaken. Pepadang badhe kagesangaken. Kita badhe lumebet ing gesang ingkang migunani. Kita badhe mangertosi kanca sejatos ingkang leres lan pangen ingkang sae. Kita badhe mangertosi bilih kita badhe nggadahi gesang sasampunipun kita pejah – gesang katangekaken wonten ing swarga sarta kalanggengan kaliyan Yesus!

Tidak ada komentar:

Posting Komentar